2. Podróż przez USA i... wnętrze samego siebie.

Autor: John Green
Tytuł: Papierowe miasta
Tytuł oryginalny: Paper Towns
Wydawnictwo: Bukowy Las
Przełożyła: Renata Biniek
Liczba stron: 393
Moja ocena: 11/10 

Quentin Jacobsen - dla przyjaciół Q - ma osiemnaście lat i od zawsze jest zakochany we wspaniałej koleżance, zbuntowanej  Margo Roth Spielgman. W dzieciństwie przeżyli razem coś niesamowitego, teraz chodzą do tego samego liceum. Pewnego wieczoru w przewidywalne, nudne życie chłopaka wkracza Margo w stroju nindźy i wciąga go w niezły bałagan. Po czym znika.

Quentin wyrusza na poszukiwanie dziewczyny, która go fascynuje, idąc tropem skomplikowanych wskazówek jakie zostawiła tylko dla niego. Żeby ją odnaleźć, musi przemierzyć setki kilometrów w USA. Po drodze przekonuje się na własnej skórze, że ludzie są w rzeczywistości zupełnie inni, niż sądzimy. 

Czy dowie się kogo szuka i kim naprawdę jest Margo?

~Opis z tylnej okładki książki

Wypadałoby zacząć od głównego bohatera. Quentin, znany nam od pierwszych stron książki również jako Q to najnormalniejszy licealista. Jest w ostatniej klasie, tak jak Margo. Mieszkają obok siebie od zawsze. I w dzieciństwie byli przyjaciółmi. Jednak teraz Q oczekuje czegoś więcej od Margo. Jest w niej szaleńczo zakochany. Ale mimo wszystko - wróćmy do początku.

Quentin mieszkając obok Margo przez całe życie w dzieciństwie spędzał z nią całe godziny. Razem wychodzili na plac zabaw a w późniejszych latach razem jeździli na rowerze. Rodzice tej dwójki również byli przyjaciółmi, co ułatwiało zbliżenie się do siebie. I wszystko byłoby w porządku gdyby pewnego dnia nie dokonali przerażającego odkrycia. 9 lat później Q może tylko obserwować dziewczynę z drugiego końca korytarza. I nie nie mam tu na myśli, że dostał zakaz zbliżania się do Margo choć byłoby to całkiem ciekawe. Margo jest na najwyższym szczeblu drabiny towarzyskiej, czego niestety nie można powiedzieć o Q. No i ach... ma chłopaka. To chyba utrudnia im ich relację.

Do pewnej nocy...

Margo cała na czarno, niczym ninja wyparowuje do pokoju naszego bohatera i zmusza do nocnej przejażdżki, podczas której robią wiele niesamowitych -w tym parę nielegalnych - rzeczy. Q po tej nocy ma nadzieję wreszcie normalnie porozmawiać ze swoją przyjaciółką. Szkoda tylko, że dziewczyna postanawia uciec i wyjechać...

Na szczęście Quentina zostawia wskazówki pozwalające mu do niej dotrzeć. Czy podoła? I czy Margo wciąż będzie tą samą osobą? A co najważniejsze... czy ON pozostanie cichym, niezbyt pewnym siebie sobą? Czy jedyną nagrodą wynikającą z całej podróży będzie ONA? A może Quentin zyska o wiele więcej.

"Osobiście widzę to tak: każdemu przydarza się jakiś cud. Umówmy się, że prawdopodobnie nigdy nie trafi we mnie piorun, nie zdobędę Nagrody Nobla, nie zostanę dyktatorem niewielkiego państwa na jednej z wysp Pacyfiku, nie zapadnę na nieuleczalny nowotwór ucha ani nie ulegnę spontanicznemu zapłonowi. Jeśli jednak wziąć pod uwagę wszelkie nieprawdopodobne historie, zapewne okaże się, że przynajmniej jedna z nich przytrafia się każdemu. Mogłem zobaczyć deszcz żab. Mogłem postawić nogę na Marsie. Mogłem zostać pożarty przez wieloryba. Mogłem ożenić się z królową Anglii albo przetrwać kilka miesięcy na morzu. Jednak moim cudem było to, że spośród wszystkich domach na wszystkich osiedlach mieszkaniowych w całym stanie Floryda zamieszkałem w domu w sąsiedztwie Margo Roth Spiegelman."

~cytat z przedniego skrzydełka książki

A teraz skupmy się przez chwilę na autorze tej wspaniałej powieści.

John Green to pisarz, o którym ostatnio jest bardzo głośno. Głównie przez inną z jego książkę Gwiazd Naszych Wina, której ostatnio ekranizacje mogliśmy podziwiać w kinach. Zresztą jej recenzja też się wkrótce pojawi. Papierowe Miasta są jego czwartą z kolei książką. Zadebiutował dziełem Szukając Alaski tak, recenzja też pewnie się pojawi, gdyż ta książka też się znajduje na mojej liście.

Autor jednak nie pisze samych powieści, ale również opowiadania i inne. Na swoim koncie ma ok. 15 dzieł.

Jest również zdobywcą kilku nagród m.in:

• Michael L. Printz Award otrzymana za "Papierowe Miasta."
• Children's Choice Book Awards w kategorii Teen Book of the Year otrzymana za "Gwiazd Naszych wina"
• Edgar Allan Poe Award otrzymana za "Papierowe Miasta" w kategorii Best Young Adult Novel

"Jednak gdy Ben rozkłada T-shirty, pojawiają się dwa małe problemy. Po pierwsze, T-shirt w rozmiarze L na stacji benzynowej w Georgii różni się od T-shirtu w rozmiarze L, powiedzmy, w sklepie Old Navy. Koszulka ze stacji benzynowej jest gigantyczna - bardziej przypomina worek na śmieci niż koszulkę. Jest nieco mniejsza od togi, ale nieznaczenie. Lecz ten problem raczej blednie w porównaniu z drugim problemem, który polega na tym, że oba T-shirty mają wytłoczone na piersiach olbrzymie flagi Konfederacji. Na flagach zaś nadrukowane są słowa: TRADYCJA, NIE NIENAWIŚĆ. 

- O nie, nie zrobiłeś tego - krzywi się Radar, gdy pokazuję mu, dlaczego się śmiejemy. - Benie Starlingu, pożałujesz, jeśli kupiłeś swojemu klasycznie czarnemu przyjacielowi rasistowską koszulkę.

- Stary, ja po prostu wziąłem pierwsze z brzegu.

- Już nie jestem twoim starym - mówi Radar, ale kręci głową i się śmieje. Podaje mu koszulkę, a on naciąga ją na siebie, kierując w tym czasie kolanami. - Mam nadzieję, że nas zatrzymają - dodaje. - Chciałbym zobaczyć minę gliniarza na widok czarnego mężczyzny w konfederackim T-shircie na czarnej sukience" (s. 330)

I proszę powiedzcie mi, jak można nie kochać tej książki. Znajdziemy w niej wszystko czego dusza zapragnie. Strony śmiechu, strony płaczu, strony gniewu. Znajdziemy linijki, które zmienią nasze postrzeganie świata i znajdziemy linijki przesiąknięte metaforami. Te ostatnie uwielbiam. Osobiście nazywam pana Greena Mistrzem Metafor. Stwarza ich setki. Zarówno w Papierowych Miastach jak i w Gwiazd Naszych Wina czy 19 Razy Katherine choć jestem na pierwszych jej stronach już je dostrzegam. Dlatego więc poświęćmy więcej czasu żeby przejrzeć tę książki między wierszami - warto.

A co do cytatu. Dwie osóbki które w nim zaistniały, mam na myśli oczywiście Bena i Radara. Nie miałam jak umieścić ich we wcześniejszym opisie - pomimo, ze na to zasługiwali - więc piszę o nich teraz. Ben i Radar są wiernymi kompanami głównego bohatera. Razem grają w Odrodzenie lub czatują. Wspierają go tak jak i on wspiera ich. Zdarzają się między nimi sprzeczki, ale na tym właśnie polega przyjaźń, prawda? Na dobre i na złe. I tutaj mam idealną okazję by zwrócić Waszą uwagę na kolejny olbrzymi plus bohaterów, miejsc i zdarzeń w dziełach tego wspaniałego pisarza. Mianowicie. Nic w tej książce nie jest idealne. Nawet Margo nie jest idealna - stara się, bo kto by się nie starał na jej miejscu - ale tak nie jest. Przyjaźń chłopaków nie jest wyidealizowana, jest naturalna, taka jaka istnieje w prawdziwym świecie. Choć czasem ciężko jest znaleźć takich przyjaciół jak Q, Ben czy Radar - choć myślę też, ze to kwestia czasu.

Irytują mnie książki, w których główna bohaterka ma przepiękne gładkie włosy, nieskazitelną cerę, idealną figurę, cudowny charakter, ma przyjaciół na pęczki i mogłaby mieć na pstryknięcie każdego chłopaka w promieniu 123 kilometrów. A i takie książki kiedyś dostały się w moje ręce. Więc tak jak powiedziałam wcześniej. Uwielbiam Johna Greena za jego idealnie nieidealne postacie.

Ogólnie i w skrócie.

Akcja w książce nie pędzi. Ale dodaje jej to tylko uroku.

Uwielbiam styl Greena. Czyta się tak przyjemnie, że ciężko oderwać wzrok.

Metafory, postacie, powolna akcja, styl. To wszystko układa się w jedną całość. Jedno dopełnia drugie i wice wersa. Polecam ją każdemu. Absolutnie każdemu. Dorosłemu, nastolatkowi, przyjaciółce i przyjacielowi. Gdyby mi się chciało to pewnie bym ją polecała również obcym ludziom na ulicy.

John Green jest zdecydowanie jednym z moich najbardziej ulubionych pisarzy, do którego myślę, że zajrzę jeszcze wiele razy.

Więc, jeżeli jeszcze nie sięgnęliście po Papierowe Miasta zachęcam Was abyście zajrzeli do niej czym prędzej!

A może już ją przeczytaliście? Co o niej myślicie?

Pozdrawiam serdecznie!

Clar