13. Czterolistne koniczynki i chłopak "znikąd"

Lament. Intryga Królowej Elfów

Autor: Maggie Stiefvater

Tłumacz: Karolina Socha-Duśko

Wyd.: Illuminatio

Ocena Cupcake.: 5/10

Deirdre ma szesnaście lat, harfę i wybitny talent muzyczny. Dodatkowo cierpi na katagelofobię - lęk przed publicznym poniżeniem - który w jej wypadku objawia się zwracaniem zawartości żołądka przed każdym występem. Właśnie w takiej sytuacji poznaje Luke'a, który jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności okazuje się chłopakiem z jej snów. Co prawda szkolna toaleta nie jest idealnym miejscem na romanse, ale... co połączy tych dwoje? Kim jest Luke? I dlaczego Deirdre wciąż trafia na czterolistne koniczynki? Jakie muzyka ma znaczenie w fantastycznym świecie?


Debiut - tak, to zdecydowanie trzeba zaznaczyć - Maggie Steifvater nie jest specjalnie wybitną książką. Wcześniej przeczytane pozycje tej autorki nieco zawyżyły mi standardy jej twórczości i możliwe, że przez to tak ciężko było mi przebrnąć przez tą, bądź co bądź, cieniutką lekturkę. Historia jest dość ciekawa, intrygująca, czaruje tajemnicą. Fantastyczne postaci mają typowy dla Stiefvater urok, potrafią wprawić w zachwyt, ale jednocześnie są drapieżne i niebezpieczne. Maggie wykorzystuje legendy z zaskakującą sprawnością wplatając je w urban fantasy. Styl tej autorki to jeden z tych, które lubię bezwarunkowo. Maggie wprowadza element zaskoczenia, przerażenia, intryguje już samym prologiem. Od razu daje znać, że nie będzie to kolejna przesłodzona powieść młodzieżowa, że pojawi się zdecydowanie nutka grozy - co tym razem nieco mnie zwiodło. Również zakończenia u tej pisarki uwielbiam - niejasne, pozwalające samemu obmyślać sobie przyszłość bohaterów. Mimo czegoś irytującego w narracji (może to przez główną bohaterkę), naprawdę z przyjemnością pochłaniałam kolejne literki - jeśli chodzi o sam styl i język, jakim pisana jest ta historia. Charakterystyczny humor powodował u mnie wielokrotny uśmiech, mimo że przez większość czasu miałam ochotę wyrzucić książkę przez okno. Dosłownie.

Pierwsze, co warto zauważyć, to przepiękne wydanie książki. Szczerze mówiąc, męcząc się z nią, wiele razy miałam ochotę zamiast czytać, po prostu pogapić się na okładkę. Intrygująca postać, symboliczny zdobiony miecz i pełno czterolistnych koniczynek... To ogromny plus wydania, tak samo jak i rysunki zdobiące kolejne "księgi" tej powieści czy dedykację.

Fabuła jest dość ciekawa. Chłopak "znikąd", ze snów nastolatki, nagle pojawia się w realnym świecie. Luke Dillon. Tajemniczy flecista, który od razu oczarowuje główną bohaterkę. Tuż przed jego pojawieniem się, Deirdre znajduje pierwszą z czterolistnych koniczynek o dziwo na klapce telefonu. Później pojawia się ich więcej, a i Luke'a praktycznie z każdą kolejną stroną przybywa. Niestety część wątków ginie w tajemniczych okolicznościach, a niektóre z sekretów wyjaśniają się ze zdecydowanym opóźnieniem, co nieco spowalnia akcję. Z kolei inne z elementów opowieści wydają się nieco "rozwleczone" i niezbyt zachęcają.

Bohaterowie? Och, to chyba najgorsza część całej historii. Tak jak zazwyczaj zaraz wczuwam się w głównych bohaterów i zdecydowanie im kibicuję, tak tutaj od pierwszych stron miałam dość Deirdre. Później nieco się poprawiła w moich oczach, ale mimo wszystko wciąż nie była do zniesienia, aż po ostatnie stronice książki. Jeśli miałabym powiedzieć, co mi tak w niej nie pasowało, powiedziałabym, że jest dokładnie taka, jak bohaterowie moich marnych wypocin: niekonkretna i przewidywalna. Luke to też nie jest strzał w dziesiątkę. Przypomina mi niebezpiecznego Edłorda ze Zmierzchu Stefanie Meyer tylko - o dziwo - w zdecydowanie gorszej, przeidealizowanej i irytującej wersji. Większość bohaterów ma w sobie coś irytująco przekoloryzowanego, szablonowego. Wredna ciotka Delia, opiekuńcza babunia czy ojciec nie mający nic do gadania. Przyjaciel głównej bohaterki, James, to chyba jedyna z dwóch postaci, które tę powieść ratują. Jako jedyny wydaje się być naturalny, mimo że nieco przesłodzony. Jego cięty język potrafił mnie naprawdę rozbawić, nawet w najtrudniejszych momentach. Właśnie ze względu na niego, mam ochotę teraz natychmiast na drugą część - Balladę. Taniec mrocznych elfów, której jest głównym bohaterem! Inną postacią, zasługującą na uwagę jest Una, ale nie będę o niej mówić za dużo, gdyż wolę uniknąć spojlerów.

Książka do najgorszych nie należy, ale nie ma co się nastawiać na fajerwerki - to debiut Stiefvater.  Nie najgorszy, ale jednak tylko debiut. Świat przedstawiony w historii jest barwny i intrygujący, fabuła wciąga, jednak na bohaterach powieść strasznie ucierpiała. A szkoda.

~*~

Dajcie znać, czy może już ją czytaliście. Jak wrażenia?

Macie zamiar? Intryguje Was?

>>Cupcake.<<

_________________________________

Recenzja bierze udział w wyzwaniach:

~PRZECZYTAM TYLE, ILE MAM WZROSTU (+1,8cm)

~OKŁADKOWE LOVE

~NADRABIAMY ZALEGŁOŚCI

~CHWYĆ AUTORA