8. "Mimo że lato się skończyło."

Ostatnia piosenka

Autor: Nicholas Sparks

Tłumaczenie: Magdalena Słysz

Wyd. Albatros

Ocena Cupcake.: 8/10

Siedemnastoletnia Ronnie reaguje z niechęcią na informację, że całe lato spędzi z ojcem, z którym od dawna nie utrzymuje kontaktów. Trzy lata wcześniej jej rodzice rozwiedli się, a zmęczony robieniem kariery ojciec Ronnie, utalentowany pianista wykładający w konserwatorium Julliarda, porzucił Nowy Jork i przeniósł się do miasteczka w Północnej Karolinie. Dla zbuntowanej dziewczyny to ciężka próba: przyzwyczajona do zgiełku wielkiego miasta, zakochana w jego nocnym życiu i modnych klubach, musi zmierzyć się z senną atmosferą małej mieściny oraz stawić czoło ojcu, do którego ciągle czuje żal. Czy będzie to najgorsze lato w jej życiu? Wszystko na to wskazuje. Pewnych rzeczy nie da się jednak przewidzieć...

Ciężko nie kojarzyć nazwiska tego autora. Nie jestem przesadną wielbicielką typowych młodzieżowych romansów/powieści, nieco irytują mnie przesycone ochami i achami sceny, w których przystojny chłopak zakochuje się w praktycznie przeciętnej, niczym się nie wyróżniającej dziewczynie...

Ostatnia piosenka to moje pierwsze poważne zetknięcie się ze Sparksem. Owszem, mam Szczęściarza, którego zaczęłam czytać - całe 20 czy 30 stron! - ale styl autora zniechęcił mnie do kontynuacji. Uparcie unikam oglądania ekranizacji przed przeczytaniem książki, więc nawet na żadnym ekranie nie spotkałam się z twórczością Sparksa (no dobra, kłamię - obejrzałam Szkołę uczuć nieświadoma, że jest to na podstawie Jesiennej miłości i... ryczałam jak bóbr). 

Wracając do Ostatniej piosenki... Na początku styl autora mi nie pasował. Początki są zawsze najgorsze, nie potrafiłam się wczuć w klimat historii. Po jakimś czasie jednak coraz lepiej czułam się między stronicami książki, coraz ciężej było ją odłożyć. Powieść stopniowo wciąga, chociaż bez większego trudu można przewidzieć kolejne wydarzenia. Nieco schematyczna, ale przyjemna - tyle byłam w stanie stwierdzić po połowie. Bohaterowie mają ciekawe osobowości, swoje własne problemy. Każdy może odnaleźć w nich chociaż okruszynkę siebie. Postaci nie są jednak szablonowe, mają złożone charaktery i niekoniecznie są takie, jakie mogą wydawać się na początku. Warto zaznaczyć, że autor w tej powieści pokazuje nam, jak niektóre życiowe wypadki mogą zmienić człowieka. 

Sparks umie trafić prosto w serce. Ostatnie mniej więcej sto stron książki dosłownie wycisnęło ze mnie potoki łez. Autor w świetny sposób wplątał w proste zdania słowa, które potrafią rozbić człowieka na tysiąc kawałeczków, rozdzierając jego serce. Pomiędzy zwykłymi akapitami opowiadającymi historię, znajdziemy smutne, gorzkie refleksje i... chyba właśnie to ujmuje mnie w tej powieści najbardziej.

Ostatnia piosenka umiliła mi kilka nudnym lekcji fizyki, skradła wolne popołudnie i pewnie z litr łez. A zazwyczaj nie płaczę przy książkach. Książka porusza tematy bliskie nastoletnim sercom, jak: miłość, przyjaźń, rodzina czy choroba... Potrafi uderzyć człowieka swoją prawdziwością. Bohaterowie wydają się autentyczni, dzięki czemu można się z nimi szybko zżyć. Powieść ta niesie ze sobą smutek, ale też i nadzieję, której wielu brak...

~*~

Czytaliście? Co powiecie na temat tej książki?

A może oglądaliście film? Osobiście nie wiem, czy się za niego wezmę 

z jednego powodu: Miley Cyrus, której nie mogę sobie wyobrazić jako Ronnie...

Boję się, że zniszczy moje wrażenie...

>>Cupcake.<<